Saturday, May 24, 2008

10 RANDOM THINGS ABOUT ME (tagged)

Dahil ni-tag ako ni magandang toxiceyeliner, at dahil na din sa kadahilanang hindi ko pa matapos ang final installment ng unfamiliar territory poem ko:

Sasagutan ko na ang 10 random things about me na hindi ninyo kailangang malaman. Of course, I'll write something new here that I haven't mentioned yet on my "short" About Me on top of this blog.




1. My feet does this weird thing of swinging like an inverse pendulum - while I'm sleeping. What's good about it? Sinasabitan ko na lang siya ng pamaypay para automatic na napapaypayan ko ang sarili ko kahit tulog.





2. I got crooked fingers!!!! except for my right pinkie (my left pinkie was injured last year while playing basketball), I can't really make my fingers "stand" straight. When I'm clasping my hands, my fingers will form a "Y" when viewed from the sides. Good thing about it: I can't easily blame, err point a finger, to someone else. nampucha naman o, seryoso.

3. I used to be a "neighborhood/school menace" of some sort. Yun lang, yoko nang ielaborate pa, what matters is - aside from anything that occupies space, has weight blah blah - NAGBAGO NA PO AKO. Hindi na ko nakikipagsuntukan, hindi na ako palapatol sa away (mind you though, I don't normally fight if it only involves me - I usually get into fistfights if it involves my friends, especially my family). Teka lang, awayin ko lang ang kapitbahay ko, trip ko lang)

4. I love chocnut!!! (gasdude, not because of HER kasi gusto ko na ng chocnut years ago pa) ...and basta nuts, ayos na. I actually could've written this in tagalog pero alam kong maraming malisyoso diyan sa meaning hehe.



5. I finished college at the age of 19. I was accelerated twice during my elementary days - but I was accidentally trapped when a nuclear factory exploded, bitten by a radioactive spider, hit by a cosmic wave, experimented upon by Weapon X... and the result? eto isang abnoy. (PB, kala mo ikaw lang? hehe)

6. Timing na din - The original Indiana Jones trilogy played a major part in my life. As a kid, I always dreamed of becoming an Archeologist, childishly thinking that it entails the same epic adventures as portrayed in the film. But growing up, I realized it actually suits me since it somehow combines History and Science - two of my fave subjects. But it turned out that the course's not offered anywhere near here, so ang ending? I enrolled in Civil Engineering dahil naman sa Math, but two weeks afterwards (dahil gusto ko talaga ng Archeology), nagswitch na lang ng Accountancy because of a childish challenge-me-then attitude before. Well salamat na din, I may not have met Her kung hindi ako Accountant hehe.

...I haven't watched ID4 yet as of writing. Wala bang manlilibre diyan?



7. I used to play drums before, but since I wanna try something new while still young, I studied guitars naman. And the first guitar I've owned? A second-hand blue RJ guitar I bought from my barkada for 600 pesoseseses. Nasaan na ang gitarang 'yun ngayon? After more than ten years na iningatan ko, nasira lang sa isang inuman/concert session sa kanto a year ago... (oh my, I really missed that guitar)


8. And with relation to number 7 above, I realized na sobrang laki pala ng epekto sa akin (Pare, as in BOG! BOG ito!) if a chick has a musical inclination of any sort... She may need not be a singer, but if she plays an instrument or two: syet pareng chie/alex/jason: MAHAL ko na siya!!!!!!!!! For the first time ulit, MAHAL KO NA SIYAAAAA!!!



9. I grew up without a father. Our father left us for good while I was only six months old. Not sure if my appearance shocked him (sabi nga, a face only a mother can love hehe) pero 'yun ang totoo. And he is one of the earliest subject that I wrote something for - I wrote an essay titled "a letter to the father I never knew" as a Father's day project back when I was in Grade 5 - though it's supposed to be a Father's day greeting card, yet I knew then that there's no sense in creating a card anyway.

...So Ayz, remember what you've learned from me, Chrone and Gasdude last 05/18: LOVE your father. You have someone in your life that Chrone and Gasdude wished they still have - and I can only dream of having.

10. I wrote this post sa isang Internet Cafe dahil four days na akong walang wifi. And yes, nakikihack lang po ako ng wifi connection - and yes again, there's this weird side of me who finds challenges if I'm able to cheat the techology thru hacking/hexxing, etc. - as long as walang naaagrabyado siyempre. I made sure that the owner/s of the wifi connections I'm using won't be charged naman for my additional access. Of course, may takot ako sa Diyos.

Saturday, May 17, 2008

unfamiliar territory




and I moved, yes I moved nearer this garden's lawn
with cottony steps heeding its naive summon;
and if the distance of nearness shall consume me,
remember this vow: for my last, this vow may be.

willingly carry me into your purity,
and let me just stand here, admiring your beauty;
if only I can call this garden as my home,
no reason there'll be, to write another sad poem.

and just when I thought I grew well brave enough,
but my heart acts otherwise, my dreams say I'm not;
and this cowardice that I never had before,
flatters me lamely - futile as a childish lore.

you are but my unfamiliar territory,
a place I've wished. and I will try, and blindly see;
...my heart will seek for you once you're not near with me,
...let it be. I'll still dream of you eternally.

Monday, May 12, 2008

HMD!!!

Sa aking ina:

walang salitang makatutumbas
o makasasapat
upang maibahagi ko't
isigaw sa buong mundo
ang lahat ng iyong mga
kadakilaan...



"HUY!!! ANO YAN? DRAMA NITO!"

Naputol ang tulang sinusulat ko sa itaas dahil napadaan pala si Mama sa likod ko habang tinatapos ko ang lathalang ito. Sabi ko na nga ba, dapat tinapos ko na ito sa Makati, inuwi ko pa kasi dito sa Bulacan para tapusin. Ayan tuloy, late na ang post ko.

Nilingon ko si Mama, nakangiti siya sa likod ko. Oo, si Mama ay tunay na pilipinong makulit (sayang nga at wala siyang blog), pero obvious naman na sobrang touched siya pag naaalala siya sa mga ganitong pagkakataon.

At dahil nagulat na niya ako't naglaho na ang writing momentum ko, tumayo na lamang ako at inulit ko ang pagyakap at pagbati sa kaniya ng Happy Mother's Day. Haay, ang mama ko talaga, nanggugulat pa rin kahit hindi na bata weeee...

Ang mga ina marahil ang mga pinakahinahangaan kong tao. Larawan sila ng pagtitiyaga at sakripisyo. Natatandaan ko pa ang mga panahon na hindi natutulog si Mama kapag may sakit ang isa sa amin ni Ate. Kahit nahihirapan siya'y hindi niya inaamin sa amin, kinakaya niya ang lahat para lamang sa kapakanan naming magkapatid - at nagpapakita siya ng kalakasan at katatagan para lamang huwag naming malaman ang anumang maaaring makaapekto sa focus namin sa pag-aaral.

Hindi ko din naman masasabing lumaki akong ganap na maipagmamalaki niya. Marami akong naidulot na dalamhati sa kaniya: Pangkaraniwan na sa kaniya ang may magsumbong na magulang ng aking kaklase dahil sa mga kalokohan ko. At handedpersentsyur, ipagtatanggol niya ako sa mga magulang pero kwidaw, pag alis ng mga iyun ay ako na ang haharapin niya't pangangaralan. Oo, naranasan ko na din ang mapalo sa puwet; at natutunan kong the number of palo increases once the obvious extra padding of notebook sa puwet was discovered - malay ko bang halata pala ang notebook as palo absorber.

Mama, kahit alam kong hindi ka nagbabasa ng blog ko at mas pinili mo pang itago at ulit-ulitin ang mga sinulat ko noong bata pa ako (katwiran mo kasi'y nakakaduling magbasa sa computer), hayaan ninyong ipahayag ko sa mundo ng blogosperya ang pagmamahal ko sa iyo.

I love you so much Mama, I can never imagine where would I be now if not for all the sacrifices you've made...

Happy Mother's Day!!!






AUTHOR'S NOTE: at sa mga ina ng aking mga kaibigan - salamat sa inyo at happy mother's day din! Mabuhay kayo!

Tuesday, May 6, 2008

prelude to unfamiliar territory




I moved to admire a charming garden,
and to its calming zephyrs, I paused to listen;
with sweet morning dews that hugged its earth
and lovely blooms to soothe one’s breath…

though I know that this garden’s not yet owned,
to come near's still a trespass; like a guarded lawn;
but like a drifter’s journey to the unknown
he took risks just to catch a glimpse of the horizon.

so don’t take me wrong, for I knew where to stand,
though yes, I may have wished to stay in this ground;
but it’s like dreaming of dreams without any reply,
that I’d rather be waiting for the ocean to dry…

and go, I must, for I have to leave anyway
for tomorrow’s my last to admire you and stare;
and bring with me your beauty, stored but in my mind;
and bring with me your beauty, but never this dream.

Thursday, May 1, 2008

10,000th visitor

ngayon ko lang napansin, sa kasalukuyang sinusulat ko ito ay nasa 9,572 hits na ang blog na ito.

at bilang trip lang, may pakulo ako.

kung ikaw ay bumisita sa blog na ito at napansin mong ang hit counter ay nasa 10,000 (bawal ang may decimal places); pakiscreenshot ito (bawal ang edited hehe) at ipadala sa yahoo mail ko (sbdstyler23@yahoo.com).


...ang mananalo ay tatanggap ng MAJOR price na palakpak, at MINOR price na GC worth P1,000.00 sa peborit kong restaurant na TOSH. Kung gugustuhin ay puwede din akong sumama sa kainan hehe...



(seryoso ang price bilang pasasalamat na din sa pagtangkilik sa loob ng halos dalawang buwan na eksistensiya ng blog na ito.)

SALAMUCH!!!!

last post ni Jeckyll

PASAKALYE: Minsan, dumadating sa buhay ng isang manunulat ang panahong magpapasiya siyang tumigil na sa pagsulat - kagyat man o permanente - sa mga kadahilanang maaaring siya lamang ang nakaaalam o marahil ay siya lamang din ang makauunawa.

Isang malaking kawalan sa mundo ng blogosperya ang kamatayan ng blog ni Jeckyll ng Red Hot Silly Kamote - anupa't tunay ngang isa siyang henyo sa larangan ng pagsusulat. Ang dibersidad ng kaniyang talento at lawak ng karunungan ay masasalamin sa kaniyang mga akda, maging ito man ay may bahid ng katatawanan (o sa ating kasalukuyang slang ay tinatawag nating "kakulitan"), kalaliman, kabastusan ...at kasawian.


At dahil ang espasyong ito ay inilalaan ko kay Jeckyll, hindi ko na pahahabain pa ang pasakalye. Isang malaking karangalan ang mapiling second host ng kaniyang huling akda - na nauna nang nalathala sa sarili niyang blog - ilang minuto bago ang pagkawala nito. Mabuhay ka pareng Jeck! Hihintayin namin ang iyong pagbabalik!!

...Naririto na ang huling akda ng RHK, at ang kadahilanan ng kamatayan nito:




ONE LAST POST

Sinindihan ko ang natitirang sigarilyo sa aking dalang pakete. Huli na ‘to, ang nasabi ko sa aking sarili. Habang patuloy na nagbabantay sa mga taong dumadaan sa labas ng coffee shop na tinatambayan ko. Magtatatlong oras na rin akong naghihintay. Hindi pa rin sya nagbago. Late pa rin.

Naisip kong hindi na siguro sya darating, nagbago na siguro ang plano niya. Malamang hindi sya pinayagan o kaya may iba pa syang mas mahalagang bagay na gagawin. Nagpasya na akong umalis na lang. Palabas na sana ako ng pinto nang biglang tumambad sa aking harapan ang mukhang hindi ko pa rin nakakalimutan. Muntik ko na syang mabangga sa sobrang pagmamadali niya. Mabuti na lang at mabilis akong nakaiwas. Nagulat ako dahil hindi ko na inasahang darating pa siya. Hindi pa rin siya nagbabago. Maganda pa rin – kahit late.

“Kumusta ka na?” sabi ko habang nasa manibela ang mga kamay at nakatutok ang mata sa daan.
“Okey lang” ang sagot nya na hindi man lang din tumitingin sa akin.

“Saan ba tayo pupunta?”

“Sa dati. Sa dating nating tambayan nung highschool pa tayo.”

“Ang cheap mo naman, de kotse ka na pero ang jologs mo pa rin.”

“Hindi naman lahat ng naka-kotse eh sosyal. Isa pa, marami akong dahilan kung bakit dun ko tayo gustong pumunta at mag-usap.”

Marami akong dahilan. Kung sasabihin ko man sa kanya lahat, kulang din ang ilang oras na pagkikita namin. Ang totoo nyan, gusto ko lang siyang makita at makausap. Kaya nga nung natanggap ko ang paanyaya niya na magkita kami ay hindi ko na siya tinanggihan. Maraming taon na rin naman ang nakalipas matapos mangyari ang lahat.

“Kumusta na nga pala ang baby mo? Ilang taon na nga pala siya?”

“Four years old. Mabuti naman. Ayun, napaka-kulit at maarteng bata.”

“Nagmana sa iyo.”

“Hindi ah.”

Nakarating kami sa lugar na tinutukoy ko. Kahit pa sinasabi ng iba ng baduy ang lugar na ‘to, masaya ako kapag nakakakita ako ng dagat. Dito ko nararamdaman ang kalayaan lalo na kapag natatanaw ko sa malayo ang pagtatagpo ng langit at dagat. Dito namin binuo aming mga pangarap. Dito sa lugar na ‘to ko syang unang nakitang umiyak. Noon ko lang din nalaman na naiyak siya dahil nasabihan ko siyang ‘chubby.’ Simula n’un naging maingat ako sa pagbigkas ng salitang ‘yun.

Naupo kami sa upuan na madalas din naming inuupuan noon. Natatandaan ko pa, isang beses hindi kami umuwi. Magdamag kaming magkasama dito, nagkwentuhan lang kami magdamag tungkol sa maraming bagay. Sa problema niya sa kanyang pamilya, sa eskwela at marami pang iba. Pinilit kong alalayan siya sa lahat ng pagsubok na nararanasan niya. Hindi ko na siya nagawang iwan dahil alam ko sa sarili kong hindi ko rin kaya kapag wala siya. Nung sumapit ang alas dos ng madaling araw, naihi kami pareho, naghanap kami ng C.R. pero wala kaming makita hanggang sa makaabot kami sa Pedro Gil. Naki-CR kami sa isang bukas na fast food chain. Pagkabalik namin lugar na ‘to, nakita namin na may portalet pala sa may bandang kaliwa ng kinauupan namin.


Iniabot ko sa kanya ang softdrink in can at ilang chichiryang paborito niya. Magkasabay kaming kumain na nakatanaw sa dalampasigan. Natutuwa ako dahil hindi siya nagreklamo kahit ganun lang ang pinagsasaluhan namin. Naisip ko kasing pareho na kaming may trabaho ngayon at kung tutuusin kaya na naming umorder at kumain sa mamahaling restaurant sa Maynila. Ngunit ngayon, masaya kaming magkasama habang tangan ang kasimplehan ng aming kabataan. Ganito yung gusto ko, ‘yung simple lang pero masaya.

“Kumusta ka na nga pala? Balitaan mo naman ako sa mga nangyari sa buhay mo” wika niya habang ngumunguya ng mister chips.

“Ako? Wala namang masyadong nangyari sa akin. Nung makahanap ako ng ibang trabaho n’un, nagkaroon ako ng scholarship kaya nakapag-aral ako ng masteral. Ayun, tuloy-tuloy na ‘yung swerte.”

“At nag-abroad ka pagkatapos n’un?”

“Oo. Alam mo namang matagal ko nang gustong gawin ‘yun. Pag nandito ka sa Pinas, hindi ka talaga uunlad. Walang mangyayari dito sa buhay mo… teka, balita ko nag-work ka rin abroad, di ba?”

“Oo, pero saglit lang ako dun. Mas gusto ko pa ring magtrabaho dito. Isa pa, ‘di ko rin magawang iwan ang anak ko.”


Napatingin ako sa malayo pagkatapos niyang masambit ang huling dalawang salitang binitiwan niya. Kung kanina, interesado akong makibalita sa anak niya, ngayon, nagising ako sa katotohanan na hindi na kami gaya ng dati. Hindi na kami mga estudyanteng maliit ang mundo at wala pang responsibilidad sa buhay. Kami na ngayon ay bahagi ng kasalukuyan na alipin ng aming pagkakamali at pagkatuto. Kailangan na naming harapin ang bunga ng aming pagkakamali. Hindi na kami tulad ng dati.

“Kumusta na nga pala ang asawa mo?” marahan kong pagtatanong para basagin ang aming katahimikan.

“Matagal na kaming wala. Hindi rin naman niya ako pinakasalan eh kaya wala ring saysay kung magsasama kami.”

Tinanong ko siya kahit alam ko naman ang isasagot niya. Hindi naman ako makikipagkita sa kanya kung alam kong may asawa siya, noon pa man, iwas na ako sa mga babaeng may minamahal nang iba.

Nakilala ko siya nung nasa nasa fourth year highschool pa lang kami. Transferee siya noon. Naaalala ko pa, madaming lalaki ang nakabungad sa pintuan ng classroom namin. Pagpasok ko ng classroom ay nakita ko ang pinakamagandang anghel sa balat ng lupa. At dahil bago siya ay ipinakilala siya sa akin ng isa kong kamag-aral. Iniabot niya nang banayad ang makinis niyang kamay, hindi ko inabot at ngumiti lang ako sa kanya. Noon pa man, alam kong higit pa sa pagiging magkaibigan ang magiging turingan namin sa isa’t-isa.

Hindi naglaon, gumradweyt kami at iniwan ang buhay highschool. Nagkahiwalay kami ng kolehiyong pinapasukan. At dahil dun naging madalang ang aming pagkikita. Sinulit namin ang bawat oras na magkasama kami para lamang magkaroon ng buhay ang pagsasama namin. Ngunit mas marami pa rin ang agwat ng hindi namin pagkikita sa mga oras na nagkakasama kami. Sa kabila ng kalungkutan ko at pag-iisa, nakilala ko ang Diyos sa tulong ng isa kong schoolmate. Sinubukan kong mag-aral ng salita ng Diyos upang labanan ang buhay at hanapin ang sagot sa aking kalungkutan. Hindi ko rin alam kung bakit biglaan ang aking desisyon na magpabinyag sa ibang simbahan, huli na rin nang malaman kong bawal sa simbahan na ‘yun ang magkaroon ng karelasyon sa hindi kaanib ng pananampalataya. Binitawan ko ang pagmamahal niya – alang-alang sa kaligtasan. Inisip ko na isang araw, babalikan ko siya at aakayin din sa aming paniniwala. Upang sa gayon ay magkasama na kami, hindi lang sa mundong ito kundi pati na rin sa buhay na walang hanggan. Nagtiwala ako sa Panginoon.
Isang tawag sa cellphone ang natanggap ko nang minsang nakaupo ako sa field ng aming Unibersidad. Nagulat ako sa narinig kong boses. Ang boses ng isang babaeng hindi ko pa rin nakakalimutan. Nasorpresa niya ako. Hindi ko inaasahang malalaman pa niya ang number ko at tatawag siya nang biglaan. Nakangiti akong parang tanga habang kinakusap ko ang babaeng unang nagpatibok ng aking puso.

“Hello?”

“Jec, kumusta?”

“Eto, gwapo pa rin. Ikaw? Nasan ka ngayon?”

“May sasabihin lang ako.”

“Pwede ba tayong magkita? Libre ka ba sa Sabado?”

“May sasabihin lang ako, Jec.”

“Ano ‘yun?”

“Ikakasal na ako.”

“Ha? Nagbibiro ka ba?”

“Hindi.”

“Bakit mo sinasabi sa akin ‘yan?”

“Gusto ko lang malaman mo.”

“Para saan?”

“Para malaman mo.”

“Hindi ako naniniwala.”

“Nasa sa iyo na ‘yun kung hindi ka maniniwala. Basta gusto kong ipaalam sa iyo.”

“Tumawag ka lang para sabihin na ikakasal ka na? Ayos ka ah.”

“Sorry. Bye.”

“Hindi ako naniniwala.”

Naputol ang aming usapan. Pinunasan ko ang aking luha na hindi ko napansing tumulo na pala. Hindi ako naniwala sa kanya. Hindi ako naniwala hanggang sa mga huling sandaling nakakita ako ng pruwebang ikinasal na siya.
Paubos na ang chichiryang kinakain niya nang lumapit siya ng bahagya sa akin. Sumandal siya aking balikat. Mula sa aking pagtanaw sa dagat, naaamoy ko ang bango ng kanyang buhok, nararamdaman ko ang pagtibok ng kanyang puso, ang buga ng hangin sa kanyang paghinga, at ang mainit na luhang dumadaloy sa kanyang mga pisngi patuloy sa aking balikat. Alam ko na sa isipan at puso niya, inaasam din niyang ibalik ang kahapon. Ang mga pangarap na nilikha namin kasama ng mga araw na nagdaan. Kaya siya ngayon lumuluha.

Paano nga ba ipapaliwanag ang pag-ibig na nagkaroon ng wakas? Ang pag-ibig na kagaya nito ay katulad ng isang bumbilyang minsang nagbigay ilaw sa madilim na kwarto. Sa unang pagsindi, puno ng liwanag at masayang nagbibigay ng tanglaw sa damdaming nag-iisa. Subalit kalaunan, sa patuloy na pagpatay-sindi at pagpihit ng bumbilya, napupundi ito at hindi na muling iilaw pa. Tulad ng damdaming napapagod sa tuloy-tuloy na hindi pagkakaunawaan at madalas na alitan; napupundi rin at namamatay. Sa huli, magpapasya kang palitan na lang ang sirang bumbilya at hahanap ulit ng bago. Ngunit ang mga alaalang nabuo mo kasama ng sirang bumbilya ay mananatili pa rin. Hindi maglalaho.

“Hindi na natin maaaring ibalik pa ang kahapon” wika ko sa kanya habang pinupunasan ko ang kanyang mga luha.

“Hindi na ba talaga pwede?”

“Marami nang nagbago. Kahit pilitin natin, hindi na rin gaya ng dati kung magsisimula ulit tayo.”

“Hanggang ngayon, mahal pa rin kita. Kaya ako tumawag sa iyo noon bago ako ikasal dahil nagbakasakali akong pipigilan mo ako.”

“Hindi ako naniwala noon. Hindi ako makapaniwalang basta ka na lang magpapakasal nang ganun. Nagtiwala ako sa pagmamahalan natin.”

“Pero ikaw ang naunang nang-iwan.”

“Kahit kailan, hindi ka nawala sa puso ko. May pangako akong binitiwan sa Diyos. Alam mo ‘yun. Pero ikaw ang kusang umalis simula nung malaman kong nagsasama na kayo.”

“Alam kong mahal mo pa rin ako. Pagkatapos nating tumigil magsulatan, alam kong patuloy ka pa ring nagsusulat para sa akin. Nababasa ko ang lahat sa blog mo. Sa mga tula mo.”

“At ‘yan din ang dahilan kung bakit tumigil ako sa pagsusulat. Alam kong binabasa mo ang lahat. Isang bagay na ayaw na ayaw kong nakikita mo, lalo na ang mga kahinaan ko.”

??? "Adik sa'yo" awit sa akin
nilang sawa na sa aking
mga kwentong marathon
Tungkol sa'yo, at sa ligayang
iyong hatid sa aking buhay
tuloy ang bida sa isipan ko'y ikaw…???

Nagri-ring na pala ang cellphone ko nang hindi ko namamalayan. Sinagot ko ang tawag at kinausap ang babae sa kabilang linya. Kailangan ko nang umalis, kailangan na niya ako.

“Medyo gabi na rin. Halika na. Ihahatid na kita.”

“Alam ba niyang nagkita tayo?”

“Oo. At kailangan ko na siyang puntahan ngayon. Mahirap kapag pinaghihintay ang asawa. Baka sa sala ako nito matulog.”

“Tara na.”

Hinawakan ko ang kamay niya habang akay siya papunta sa kotse. Lumingon muna ako sandali sa lugar na hindi ko na ulit babalikan. Tapos na sa amin ang lahat. Ang mga alaala ay parte na lang ng nakalipas. Maaaring mahal ko pa rin siya o mahal ko ang aming nakaraan. Gayunpaman, masaya ako sa sandaling nakasama ko siya ngayon.
Ibinaba ko siya sa sakayan ng bus, gusto ko pa sana siyang ihatid sa kanila pero tumanggi siya. Tinanaw ko muli ang mukhang di ko pa rin nakakalimutan.

“Bago ako umalis, isang tanong na lang.”

“O sige” sagot ko.

“Kailan mo napagpasyahang kalimutan ako?”

“Simula nung dinelete ko ang blog ko.”