sa 'yo, the horizontally intestined*

may nagsasabing "oh look, he's an ogre!"
at 'kaw daw ay isang fat, ugly monster,
kutis mo'y black dahil you treasure your libag,
hiningang you'd rather smell your own kabag...

pero I think that an ogre, you are not,
lovable si shrek and (eherm) you're not!
matangkad si shrek and well, nasa'n ka nga?
may nagmamahal kay shrek and ...sino ka nga?

wala namang problem if your face is disgusting,
pero ugali mo pala'y bonggang abhorring;
d'you grew up bullied kaya now bawi ka?
how's your childhood naman, namolestiya ka ba?

I've no idea kung anong atraso namin sayo,
they said dahil ba insecured ka't di guwapo?
if you want suntukan, aba namiss ko 'yan!
since you wanna be noticed, hamunin mo ko sa daan!

and don't ever takot me with authority
i am mabait, yes, at marami na ang nagsabi;
pero what you've done is talagang just too much,
di mo inisip na we're way above your match.

now if you're reading this and ika'y nasaktan,
paumanhin, I never asked for your pagdaan.




*horizontally intestined - english translation of an old tagalog slang. coined word na hiniram hihiramin ko kay Mariano.

isa pang alaala ng PGH, 08.23.2008

walong taon.

walong taon kang namuhay

sa mundong

nakahihinga ka ma'y

mas masahol ka pa sa bangkay

na nanlalamig, naninigas man

ay di naman ramdam

ang hapdi at sakit

ng nabubulok mong mga kalamnan

at isinumpang kapalaran.

walong taon.

walong taon mong tinanggap

kasama ng iyong lola't ina

na maging ang isang subong kanin

ay mas bihira pang

dumating, makamit

kaysa sa pagsibol ng gumamela

sa paraisong aspalto at grasa.

AT NGAYON nga'y may isang linggo ka na lamang

na ilalagi rito sa lupa,

ngunit hindi man lamang magawang

maranasan

ang kahit panandaliang kasiyahan

sa labas

ng pagamutan itong

inangkin mong piging

na sasalubong

sa huli mong hininga.

alay kay "Emily" (di tunay na pangalan); walong taong gulang.

isinilang sa Mindanao; isinapalarang ipagamot sa Maynila.

iginupo ng Leukemia; pinaslang ng kahirapan.

REPOST FROM OLD BLOG : trenta pesos na alaala ng PGH

Ang sumusunod na tula (base sa totoong pangyayari) ay una ko nang inilathala sa namayapa kong blog noong naguumpisa pa lamang ako dito sa blogspot.

Akin itong ilalathalang muli upang kahit paano'y maging kalabit sa ating mga puso; upang tayo'y maging handa sa mga masaklap na katotohanan ng buhay na haharapin nating mga lashingheroes at greenies bukas, ika-23 ng Agosto, sa isang purgatoryo sa lupang kung tawagi'y PGH.

patawad.
itinuring ka naming
isa lamang sa karamihan
ng mga nakaratay
na katawang
humihinga ma’y
nagbibilang naman
kung ilang hibla pa ng hangin
ang kaya nilang habulin
bago tuluyang bumigay
at tanggapin
ang wakas
na itinakda na
mula ng kayo’y limutin
at ituring
na isang alaala na lamang.

patawad.
bagama’t amin nang narinig
na kulang ka na lamang
ng halagang trenta pesos
upang mapunan
ang pangangailangan mong
gamot,
ay nagpatuloy pa kami
sa iba mo pang mga kasamahan
at nangahas, sumugal,
na sila di’y matutugunan.

patawad.
sapagkat kami’y nagutom
at inuna ang kapritso
ng hangal naming sikmura,
at hindi agarang nakabalik
dala ang iyong gamot
na disin sana pala’y sinulid
na maipantatagpi
sa butas mong puso
na tinatakasan na ng hininga...

patawad.
naging mangmang kami
sa tunay mong kalagayan.

patawad,
dahil ang tangi na lamang dinatnan
ng gamot mong matagal nang hinintay, inasam
ay ang malamig mong katawan
na binalutan na ng kumot.

...ang kumot na tangi mong kasama’t
karamay
sa nabigo mong laban
na dugtungan ang buhay
na amin namang ipinagpalit
sa kalahating oras
na pagkain ng tanghalian.


* Based on a true account of a visit to PGH ward, Manila.

tungkol sa pagkiling (of yields)

ang umaga'y sumilang
na may dalang liwanag
at kasiyahan
sa labi
ng isang nagugutom
na mortal.

why do we wake up
each day
only to tire ourselves
and then look forward
to another sleep?

ang tanghali'y tumirik

na may lason,

na mapait ma'y

pinilit hagkan

ng nasabik

na mangmang.

...why do we tend

to forget things

that we needed;

and instead,

remember

those things

that hurt us

and should have

walked away from?

ang gabi'y kumalat

na may kamatayan
sa tuyot na talulot
ng mga tayutay
at tugma
ng isang
lumimot
na manunulat.

and why can't we just
warp to tomorrow

and write the history

of today

...as another memory

of yesterday?

to you, the unrecognized.

if you woke up one Saturday and not see me,
please waste not an ounce of worry, it won't suit me;
nor even waste your voice calling, shouting my name,
it may not reach me though, 'cause I'm gone far away.

search not for me in the woods, you won't find me there,
or dare journey the drylands, the sea or the air;
yes, you might reach me... but to turn back, ask me not,
for this quest's my will; that not even you can stop.

this ain't just a favor I'm returning to you,
this flight is for YOU, and all its little steps too,
...aimed to pick up the pieces of the smiles you've lost,
and bring them to your lips, where all joys fit the most.

elsewhere

I never seek for it, yet it came upon me
like the proud sun, beaming across the earth
with its warmth soaked in euphemisms
disguising itself with its radiance,
blinding all eyes - seeing that everything's
about radiance and beautiful weekend mornings.

tell me, shall I just wait for the day to end,
though aware, I am, that there'll be no dusk?
or I should just run, sought the refuge
of shadows and its damp chill, awaiting
for me, once I give up my first quest
to find THE reasons ...elsewhere?

kay "Tita"

hinahanap ka sa akin ng lupa,
na dati mong kapiling
sa pag-asam ng isang pahinga.

hinahanap ka sa akin ng ulan,
na dati mong kasabay
sa tuwing aagos ang iyong mga luha.

hinahanap ka sa akin ng hangin
na dati mong tagapakinig
sa mapapait mong mga hinakdal.

wala akong maisagot
sapagkat hinahanap din kita.


...PAGKAT bakante na ang bangketa
na nagsilbing iyong sanktuwaryo
sa paghahanap ng barya
at mailap na biyayang
maipantatagpi sana
sa inaagnas mong sikmura.

at hindi ko na rin batid
kung ikaw pa ba'y naririto pa

...o ang katawan mo'y
inangkin na ng lupa,

ang hininga mo'y
nilunod na ng ulan,

o ang buhay mo'y
inagaw na ng hangin.



alay kay "Tita"; 70-80 taong gulang; pulubi/cigarrette vendor.
naninirahan sa Makati; dayuhan sa sariling mundo.

ng minsang itapon ko ang isang tula

paalam,
sa isang piping sagot
para sa katanungang
hindi na matutugon.

paumanhin,
sa mga iniwang taludtod
para sa isang panaginip
na kinailangang gisingan.

pagkat mapait na ang tinta
ng aking panulat,

...at kailangan ng lumaya
ng hangin.


AT ang lahat ng ito'y kahapon na lamang
ng minsang itapon ko ang isang tula
na isinulat
sa papel
na itinatwa
ang sarili kong salita.

the unfamiliar territory.

you may have realized, while you're reading these lines,
that you're the air I breathe, the essence of my rhymes;
and though unasked for, I'm still giving you these poems,
for what sense would these serve, if truth's not to be known?

it all started with a garden I dared look,
a place of lovely blooms, from ground to every nook,
where green roses aren't rare; wild bushes you'll find none,
with soothing breeze of song: a real perfect one.

and what would I not give, just to be near and see,
those metaphors of beauty, in all simplicity?
beneath the greeny fields and ever-crystal lake,
lies a gem, a character, that nature can't remake.

and though at first I blinked, afraid that I might fall,
yet falling seems assured - I have but mortal soul;
but please don't take offense, I knew where I should stand,
if I can only stay: let fall WITHIN your ground.

unfamiliar territory

and I moved, yes I moved nearer this garden's lawn
with cottony steps heeding its naive summon;
and if the distance of nearness shall consume me,
remember this vow: for my last, this vow may be.

willingly carry me into your purity,
and let me just stand here, admiring your beauty;
if only I can call this garden as my home,
no reason there'll be, to write another sad poem.

and just when I thought I grew well brave enough,
but my heart acts otherwise, my dreams say I'm not;
and this cowardice that I never had before,
flatters me lamely - futile as a childish lore.

you are but my unfamiliar territory,
a place I've wished. and I will try, and blindly see;
...my heart will seek for you once you're not near with me,
...let it be. I'll still dream of you eternally.

prelude to unfamiliar territory

I moved to admire a charming garden,
and to its calming zephyrs, I paused to listen;
with sweet morning dews that hugged its earth
and lovely blooms to soothe one’s breath…

though I know that this garden’s not yet owned,
to come near's still a trespass; like a guarded lawn;
but like a drifter’s journey to the unknown
he took risks just to catch a glimpse of the horizon.

so don’t take me wrong, for I knew where to stand,
though yes, I may have wished to stay in this ground;
but it’s like dreaming of dreams without any reply,
that I’d rather be waiting for the ocean to dry…

and go, I must, for I have to leave anyway
for tomorrow’s my last to admire you and stare;
and bring with me your beauty, stored but in my mind;
and bring with me your beauty, but never this dream.

sana'y alaala ka na lamang

kagaya noong katabi kita
na kahit sandali lamang na oras,
ay naging kabuuan na
ng aking 'sanlinggo.

kagaya noong kausap kita
na kahit kunwa'y nagpapatawa lamang,
ay pinipigil namang isambibig
ang aking damdamin.

kagaya noong kasabay kita
na bagama't natotorpe ako'y,
nangagahas namang sumulyap
sa kamandag ng iyong kagandahan.

ngunit sana'y alaala ka na lamang
na kaya kong iuwi,
at makasama
anumang oras kong hanapin.

pagka't kaya kong tawaging akin
ang isang alaala,

...ngunit hindi ang iyong ngiti,
ang iyong ganda,
ang IKAW,
at ang aking panaginip.

_inaing

kung maaari lang sanang lunurin
ng ice blended pure chocolate
ang hinaing ko'y
oorder na ako ng isang dagat nito.

kung kaya lamang sagutin
ng dunhill lights
ang mga katanungan ko'y
susunugin ko na ang baga ko.

kung sana'y napapakalma lamang
ng coffee shop na ito
ang balisang kaisipan ko'y
dito na ako maninirahan.

...at sana'y katulad ka na lamang
ng lamig ng yelo,
ng usok ng sigarilyo,
at ng atmospera ng lugar na ito:
na kayang malusaw ng panahon,
kayang maglaho sa hangin,
at kayang talikuran sa pag-alis.


...NGUNIT higit ka pa sa mga ito,
pagkat ang inumin ko'y iiiihi ko lamang
at ang yosi'y ibubuga ko lamang
at ang lugar na ito'y iiwan ko lamang
at bukas, limot ko ng dumaan
ang mga ito sa aking panahon.

subalit ang IKAW ay mananatiling bahagi
ng minsanang kasaysayan ko
na nangarap, umasam
na ikaw sana
ang siyang
kahati.

naniningalang bahagi

Ang sumusunod na mga talata ay ang aking unang koloborasyon ng tula kasama si jeckyll ng Red Hot Silly Kamote:


naniningalang bahagi, humahanap ng sagot
nangangarap na may lunas sa kabila ng kirot;
gutom sa euphoriang minsan ng nalasap,
doon sa kahapong may sabik at sarap.

nagaalab na damdaming puno ng nasa,
nanggigigil pasukin ang tangi niyang ligaya;
magkadikit ma'y wag nang paghiwalayin,
labag man sa loob, maglalayo rin.

o katiting na saya lang naman ang dasal,
sa lamang nagugutom, wag namang ipagbawal
na makaisa ang umagang may ngiti,
at kagyat na limutin ang mga dalamhati.

ang tamis ng ligaya’y naiwan sa labi
sinisimot ang pag-asang magtatagpong muli;
karanasang napamahal sa isang birhen
walang pangambang muling maangkin.

datapwat nangarap at lumiyab ang pagnanasa;
ang daan patungo ay tinahak nang kusa.
binaon ang isanlibong kauhawan at pagkasabik
tinunton ang pangarap na muling nang-aakit.

madidinig ba ng isang bingi ang pagsigaw
kung ang tinig ay kinulong sa isandaang tag-araw?
tagtuyot ay sumaklaw sa kakaibang init
niyapos ang tanikalang nagdidiin sa galit.

mababanaag ba ng bulag ang perlas na makinang?
kapain man sa paghahagilap ay siya mismong kandungan
patungo sa bulaklak na dating may pangako
lasapin at damhin, malapit nang masuyo.

at sa muling pagdating ng panahong iyon,
asahan mong ako’y makakapiling mo roon:
sa muling pagkislap ng tatlo mong bituin,
may kinang ang ‘yong bughaw, araw mo’y may ningning…

ngunit ligayang ito’y mararating lamang
kung may pupuksa sa mga gahaman;
mga gahamang metapora ng isang parasito:
nabubuhay sa pagkaing iba ang nagluto.

kaya’t kahit na tulang ito’y isang piping hiling
sa mga nanunungkulang sa iyo’y umaalipin;
pangahas pa rin akong sa kanila’y isisigaw:
anong saya ang naroon sa isang rangya na nakaw?

lumaya ka man sa mga dayuhang sumakop,
sarili mo namang mga hari ang sayo’y sumasalot;
kaya’t kalimutan na lamang ang ligayang nabanggit,
pagkat kahit anong pilit, di na ito makakamit.

isang salop na dusa ngayo'y kapiling ko
saang lupalop hahanapin ang nabigong pag-ibig mo?
hindi na kailan pa magkakadaupang palad
iwaksi man ng tadhana ay hindi pa rin sapat.

at kahit gayunpaman, bayan ko,
pakatandaan mong lagi ka sa isipan at sa puso
pagkat akong aba'y patuloy na magmamahal
kahit hindi na sumikat ang araw sa damdamin kong pagal.



Jeckyll - isang kumpletos rekados na manunulat ng blag: makulit. matalino. malalim. idolo.

two roads

two roads
diverging into two…
one traveler,
one moment,
one decision,
one time.

but
I cannot see beyond
from where I stand,
for the steps are
almost always
the SAME
at the beginning,
but treacherous;
for in the middle
might lie
thorns
and wounded trails.

so shall I just stay
and stop my journey,
fearing to risk
stumbling upon a darkness
that might await me?
embracing
the painful truth
that the previous days
are all but futile,
dooming to me NOW
and offering
my lethargic existence?

YET although
the breeze here
are soft and delicate,
much safer than
the risks ahead,
I lifted my feet
and chose a path
among these diverging roads,

…aware
that the journey ahead
is for my legacy,
for love…

why I compared you to the air I breathe

just like the air:

I inhale its being
but never to own.

I can put it in my hands
but never to hold.

I can feel it
but never to touch.

so though I know little
of your smile, your stare, your existence,
it helps to think
that you're just there:
so near, but still so far.

and worry not
if you caught me looking
for I may just be dreaming
of fruitless tomorrows
and vain courage.

..and just like the air I breathe,
I'll eventually lose you
as I exhale
and leave my ground.

ang bagyo'y naisisilid pala sa bote

ano bang meron
sa mga botelyang plastik
na matiyaga mong inaasam
hinahanap,
diyan sa esterong maputik
sa gitna ng nagngangalit na bagyo,
naghuhumiyaw na hangin,
at kutya ng mga nandidiring mata?

ang mga iyan ba’y iyong hahabiin
upang gawing palamuti
sa hapis mong katawan
kasama ng disenyo nitong
grasa at lupa?

o iya’y lilikhain mong
isang magarbong arko
na magsasalba sa’yo
sa dumarating na unos
na ikaw lamang ang siyang nakaaalam?

sabihin mo sa akin,
ilang kilong mga botelya pa ba
ang ‘yong kailangang tipunin
upang sumapat na kapalit
ng ilang butil na kanin
at tira-tirang ulam
na kagyat mong pampawi
sa nalulusaw mong sikmura?

hindi ka na ba naaawa
sa iyong sarili
o nakararamdam ng pagod man lamang,
upang ang bagyong ito’y iyong suungin
mapulot lamang ang isang botelyang
naghihintay sa’yo
sa gitna ng kalsada?

o marahil ay lumuluha kang talaga:
ngunit ang mga luha mong
dapat sana’y lilinis sa mapait mong kalooban
ay inanod na din
ng mga patak ng ulan,
kasama
ang hibla
ng nalalabi mong pag-asa?

...at pagdating ng bukas
kung saan tapos na ang iyong unos,
ay iaalay ko ang tulang ito
tungkol sa iyong naging buhay
na inukit, itinakda
ng malaman mong

ang bagyo'y
naisisilid pala sa bote.

*originally submitted for and published at emanilapoetry.com, 08.09.07

to the man who lost the world

yours is a tale written

on a wretched fallacy,

a brain as trivial as a myth,

and a future as dark as a nightmare…

and your impulsive laughter,

rapid anger,

sudden tears,

and futile monologues

all but reflect

your head:

hollow as your starving stomach,

pathetic as your decaying life.

and since you own your own world

and your thoughts are distinct;

we chose to neglect

that beneath your filthy clothes

and sullied fantasies

lies a man…

a man who breathes this same air

and plays this same game called life…

we chose to ignore

the burning pains

of hunger

suffering,

abandonment,

misery,

and hopelessness…

all rewarded to you

by your curse

we chose to name “abnormality”……

and a question that now haunts me:

“is it a blessing for us to be sane,

able to think and shape our fate?;

OR you are more blessed

for you’re immune

to the cruelties of life,

free to act and curse your fate?"

then I envy your soul,

your withered name,

and abandoned hopes;

realizing,

that you only struggled to live,

unlike us,

who lived to struggle…

*originally submitted for and published at emanilapoetry.com, 09.15.06

sa batang nagtitinda ng diyaryo sa EDSA

sa pagbagal ng aming sinasakya’y
di naiwasang panoorin ko
ang kahanga-hanga mong kakayahan
at liksi
habang tinatawid mo
ang kalsadang ito
na nagsilbing iyong tahanan
at paraiso
ng iyong mga
kalakal na tabloid at
broadsheets…

kinain na ba ng gutom
ang iyong takot
kung kaya’t di mo alintana
ang mga panganib
na alay
ng mga de-bakal na hayop
na humahabi sa kalsadang ito?

o ang takot mo’y binulag na
ng sarili mong damdamin
na itinakwil ang sarili mong
mga pangarap;
kung kaya’t ang kamataya’y
isang matamis na ring palamuti
sa buhay mong
ni ga-hiblang kulay
ay wala ng mabanaag?

NGUNIT sa di sinasadyang paglingon mo
sa aking kinaroroonan,
ay nasilip ko
na sa likod
ng mga humpak mong pisngi
at yayat na katawa’y
naririyan pa rin
ang iyong nasa
na may mailaman man lamang
sa inaagnas mong sikmura.

NGUNIT patawad,
ang barya ko’y di rin naman sapat
upang makabili man lamang
ng kahit isang dahon
ng iyong mga kalakal…

kaya’t ihahatid na lamang kita ng tanaw
habang muli kang pumalaot
at sumayaw
sa muling pagtakbo
ng aming mga sasakyan…

AT hindi na rin ako magugulat
na sa mga darating na bukas
ay datnan kitang
muling nakapalaot
…ngunit sa pagkakataong iyon
ay ikaw na ang nasa ilalim ng
iyong mga paninda
habang nakabulagta sa iyong paraiso

at GANAP nang IISA
ang IKAW
at ang itinitinda mong mga DIYARYO…

*originally submitted for and published at emanilapoetry.com, 06.01.06

5:30.

eyes struggling to win
its losing battle
against the suddenly heavy,
pounding eyelashes,
hating the light,
begging for darkness.

brain sinking
to non-existence
that I can almost feel
its absence in my skull :
a hollow space
that amplifies thunders
of cranium drill.

it could have been sweet
to give in
but I couldn’t.

…now don’t ask me why.

ask the clock.
for it now says 5:34.

and you know how to count…